
“Als je dierbaarste bezit abrupt wordt afgenomen. Wanneer je je eigen dochter niet meer kan vastpakken. De wereld valt weg onder je voeten. Wij kunnen ons niet inbeelden hoe dat moet voelen, maar dat is wel wat de familie van het slachtoffer in Gent nu doormaakt. Niets verzacht hun pijn. Tegelijk kon ook niets de pijn van het slachtoffer zelf verzachten. Verkrachting is een aanslag op je leven, op je lijf. Iets waar je geen afstand van kan nemen. Iets waar niemand alleen mee zou mogen omgaan. En het feit is dat, vergeleken met het levenslange trauma van de slachtoffers, daders te vaak goed wegkomen. Ik worstel daar al lang mee, wie me kent weet dat. En als maatschappij en als politiek moeten we weigeren ons daarbij neer te leggen”, klinkt het bij Demir.