Het proces rond de terreuraanslagen van 22 maart is het grootste assisenproces ooit in ons land, met meer dan 1.300 slachtoffers uit 30 verschillende landen. De Vlaamse justitiehuizen boden bij 686 van hen bijstand aan. Zuhal Demir laat niets aan het toeval over. “Ieder slachtoffer dat komt getuigen of het proces bijwoont zal ondersteuning krijgen. Hiervoor worden 40 justitieassistenten in stelling gebracht, die in beurtrol de slachtoffers zullen bijstaan. Geen overbodige luxe als u weet dat dit proces naar schatting negen maanden zal duren”, klinkt het.
Niets aan toeval overlaten
In aanloop naar het proces worden de slachtoffers van A tot Z ingelicht over wat hen te wachten staat. “Dat gaat zeer breed”, verduidelijkt Demir. “Van het verloop van het proces, over de verschillende bewijsstukken die zullen worden getoond tot waar ze kunnen parkeren. Op zo’n ingrijpend moment kan je nooit 100 procent voorbereid zijn, maar we willen wel niets aan het toeval overlaten en de slachtoffers zo goed mogelijk bijstaan. Een goede voorbereiding op wat komt, is daarbij cruciaal. Zeker als het gaat om ingrijpende momenten, zoals de getuigenissen van nabestaanden, foto’s, confrontaties met daders, ….”
Zitting via internet volgen
De organisatie van het proces ligt in handen van de federale justitiediensten. Toch hoopt Vlaanderen dat ze kan wegen op verschillende organisatorische elementen die voor slachtoffers een wereld van verschil maken.
“We moeten er bijvoorbeeld ook voor zorgen dat de slachtoffers uit al die verschillende landen het proces kunnen volgen. Bij de Franse en Spaanse terreurprocessen konden slachtoffers, waar ook ter wereld, de zittingen volgen via het internet. We moeten dat in ons land ook kunnen doen. En als daar wetgevend werk voor nodig is, dan roep ik mijn federale collega’s op om het nodige te doen om dat mogelijk te maken. Er is nog tijd.”
Proces gaat om de slachtoffers, niet de daders
Zuhal Demir blijft het herhalen: “Bij het proces gaat het niet om de daders. Slachtoffers moeten erkenning krijgen. Zij moeten verder met het trauma. Dat ze het proces kunnen meemaken, is daarbij een absoluut minimum.”