Terwijl het Vlaams regeerakkoord helder stelt dat het Vlaams gedeelte van de energiefactuur niet zal stijgen onder deze Vlaamse regering, lijkt zich op het federale niveau het omgekeerde scenario af te spelen. Als zelfverklaarde wereldverbeteraars blijven Groen en Ecolo vasthouden aan hun wildste fetisj, hun natste droom. Het sluiten van alle kerncentrales tegen 2025.
Hoe ervoor gezorgd gaat worden dat de gezinnen niet in het donker komen te zitten? Hoe ervoor gezorgd gaat worden dat onze bedrijven voldoende energie krijgen om de economie draaiende te houden? Hoe we ervoor gaan zorgen dat we niet nog meer CO2 uitstoten? Op die vragen komt nog geen antwoord.
Want zoals dat vaak gaat met Groen en Ecolo, staan ze op de barricade tegen iets, maar denken ze niet na over een realistisch alternatief.
Hun plan blijft beperkt tot het doorrekenen van een Vivaldi-taks op uw energiefactuur.
Die moet dienen om gascentrales te bouwen die -ironisch genoeg- veel meer CO2 uitstoten dan de bestaande kerncentrales. Bovendien heeft men nog geen idee waar ze allemaal moeten komen, noch tegen wanneer ze er zullen staan. Want voor dat laatste hebben ze o.a. een Vlaamse N-VA-minister nodig, waar ze liever niet mee praten, laat staan mee in dezelfde kamer zitten. Het is een plan dat duidelijk nog groen achter de oren is.
Nochtans is er een ruime consensus dat het openhouden van de twee recentste kerncentrales zinvol is. Om ervoor te zorgen dat de gezinnen en de bedrijven niet in het donker komen te zitten. Om ervoor te zorgen dat we energie opwekken met zo weinig mogelijk CO2-uitstoot. Om ervoor te zorgen dat de energiefactuur van de gezinnen de pan niet uit swingt.
Als Vlaams minister van Energie zet ik me elke dag in om te investeren in betaalbare hernieuwbare energie en zoveel mogelijk onnodige kosten te drukken die terugkomen in de energiefactuur van de gezinnen en de bedrijven. De gevolgen van de coronacrisis maakt de betaalbaarheid van facturen voor de meesten al moeilijk genoeg.
Dat Groen en Ecolo de sluiting van de kerncentrales als breekpunt naar voren blijven schuiven tijdens regeringsonderhandelingen is zonder meer misdadig. Het enige wat in dat geval avanti gaat is de